Gençlik Şiirlerim

DÜNYAYI BELLEMEK Birden bire dönmez Kıştan yaza Arada bir bahar var daha Biraz baş ağrısı göz hastalığı Sonra ağaçlar otlar insanlar Çiçeğe dururken Vurdurmamak kırağıya Yaktırmamak ne soğuğa ne sıcağa Isıtırken alemi Topunu değil Topu topu bir kaçını Tarihe göndermek Tarihi yanımıza getirmek Sil baştan yeniden yazdırmak Tarih anaya döl vermek sonrada tohumlamak Tarih anayla babayı bir yastıkta buluşturmak Onlar göz göze geldiğinde Sel el ele diz dize gelmez Onlar kokladığından birbirlerini Sen dünyanın anasını bellemek Tarih eski yeni diye ayırmadan Yaşayarak yazmak Yazarak yaşamak SEVDALIM Sevdasına sevdalandığım Alım balım Sevdasının goncasına yandığım Gözüne yüzüne sevdalım Hisine diline beline sevdalandığım Kimlerlesin Soframın gülü kadehlerin yudumu Bulutsuz sevdalım Kanatsız kuş gibisin havada Biz ne zaman uçarız sevdalım Sevda bulutlarına Al benide götür sevdalandığım Sevda çiçeklerini Gönlümdeki bir melek Koynumdaki bir dileksin Seni koyamam oraya buraya Al benide götür yanına Yalnızlığa sevdalanmadan Sevdasına yandığım paralama benide Sevdasız sevdana kandığım Sevdalan sevdalına ÖYLE DURMA (1) Öyle dönme yüzünü bana Ben sendi bir dünya sevmek istiyorum Ben sende zaman Zamanda insan sevmek istiyorum Seni senden ayırmak değil Senin sevginden tatmak sevginle coşmak Ve yaşamı aşmak budur dileğim Sen sensiz gel yanıma Sen sade bir körpe olsan da Solarsın diye koklamaktan korkarım Aşkımızın son demi geçer diye üzülürsün esmen goncam Ters yana dönsen de yüzünü Yarım hilalini görürüm uzaktan Yakınken uzaklaşan bende tutamam kalbini İşitemem aşkın sesini Bağırmak istiyorum Hiç solmayan aşk gülleri bizde diye Dünyaya duyurmak Esmer hilalim Yüzünü dön benden yana Gözlerim kaldı sende Sen gene esrimedesin Yel mi esti rüzgar mı savurdu Yüzünü çevirirsin bir o yana bir bu yana Kaldırımların sayısını unuttum Sana bakmaktan Küllenmiş kalbime hafif bir esinti geldi Ateşim harlansın isterim Gözlerim ve yüreğim çoşsun isterim Külleri donmuş kalbime Ne olur biraz fazladan es Sevgimin çiçekleri senden düşen aydınlıkta Yeniden doğsun insanlara Açsın esmer goncam güller açsın Senin hilal kaşlarında EKMEK Bir koşudur ekmek parçası Bir yırtınma Bir sürtünme Belki bir sürtüklüktür ekmek Yırtılan dünyada ilk kan Çatlayan dudakta ilk ses Işığa koşan insanda bir mum Bir bir birlenirken ortalık ağarmaya başlar Nice kanlar dökülür karanlığa parçalanarak Nice çatlarlar bölünür Dünyadan ha koptu kopacak Nice yıldızlar parlar geceden gündüze Ne kadar cılız üçgen misali SİLİKLER (1) Bakıyorum da yazarken Yaşıyormuşum gibi Neşeleniyor seviniyor Kimi oluyor ki üzülür Geriye doğru baktı mı sanki bir dünya kuruluyor Adım adım ilerlerken sözler Seher akşama ağmadan Sabahlar akşam akşamlar sabah oluyor Zamanın ağırlığı lök gibi otururken Anlatamamanın bağıramamanın Ve duyuramamanın sancısı Ne ilaçlar ne dilaçareler Gam sökmezken Yüreğin kırk dilli diliği parçalanır Susan yürekte konuşmayan dil Düşünmeyen beyinde yok oluş fırtınası Bir vurup ta yaktığında Kalan bir dalda olsa Bir kök belki bir çiçek ya tutarsa İnsan sancısı Adam avcısı Yareler beni Adımızı sanımızı lekelemeden Ordu burada çar çur etmeden SİLİKLER (2) Yüreğimiz pır pır ederken Ateşlemek barutu Fişeklemek tüfengi Topun torpilin topunu Sürerken kayya kuyusuna Kazımak dünyaya adını silinmesin Silenler unutulmasın deyi Silikler çıkarken meydana Sıradan yürek çarpsın ki İnsan hep yaşasın İNSAN TANRILARI Cebimde sıfır kuruşum Akşamdan yediğim ekmeğin çeyreği Ve masamda dünden arta kalan mum Üçümüz bir aradayız Yarına sıfır kuruşum azalmayacak Belki artmayacakta Ya ekmeğin tohumları saçıp filizlenmeyecek Gene çeyrek ekmek gene çeyrek Mumun tükeniyor belki oda sabırsızlanır Bir köşesinden göz yaşı akıtır O zaman içi soğumuş gibi ferlenir Elimin altında 44 sayfa anadolum Karanlık basınca onun da tanrısı ürperir Hele tanrısı kendisi gibi meteliksizse Ver yansın eder ciğerlerini söker adamın Eşkıya dünyaya hükümranlık eder Hükümdarlık değil hükmü genişliktir Gönlü hoş bir boşluktur Öyle ki cayırdana yakıp geçen bir boşluk Kapaklanmış sancılar sıkar her yanını Eli kolu ayakları bağlı Bir dili çözüktür bir de beyne Beynini sustururlar dili söyler Tanrılara kulluk etsin diye İkisi birden konuşursa tanrılar çıkar meydana Hudur çizer kanun koyar Orta yerde bir hıyar LOŞ ODALAR Beni çağırıyor yalnızlıklar Beni bekliyor yokluklar Sızlar mı yüreğim yaşayacaklarıma Beli görmeden evet diyebilirdim Şimdi ayrılamıyorum sıcak aştan Temiz yorgandan Ak yakadan Çocuk mu kalmak istiyorum Bakılacak giydirilecek hep ele Büyüdükçe avuca bakan Ha gönül ortası Bir yerde çöreklenmek Yılan misali Toprak biter diye azar azar yemek Toprak işlenmeyince Taş aş olur mu? Yaş baş olur mu? KIZ ÇİÇEK Kadınımız kadınlarımız Dört köşeli eş Evde bekleyen aşçı İyi bir hizmetçi Ve bakıcı Bir köşe daha istersen Kadına erkekliğini dene Hani o cahilliğin o canavarlığı varya “karnından sıpayı sırtından sopayı” Ne kadar yabanıl ne kadar vahşi Evcilleştiremezsen al yedeğine Barkta metresin Mahallede dostun Çarşıda o,,pun olsun Ondan daha önce Eş eş üstüne Satın al aldığın kadar üç beş dokuz Odalığı başka Gözdesi başka başka Ya irdelediği diyar diyar el ele dolaşırken Erkek çoçuğa bağlanan umut Beklenilen bir ömür Dilenen erkek Sen nadide çiçek Bunlarda mı harcadın koca ömrünü Kız çiçek ÖLÜMSÜZ ÖLÜLER (1) Canhıraş bağırır ölüler Diriler cesetler gibi kıpırtısız Ölüler haykırır bir bir Diriler serilir diz diz Ölüler ağlamaz Ölüler hırçın Canı cana katanlar görür ölüler Ölülerin öldüğünü duyar İçinde görür Gönül gözünde seğirtir Yetişmek için ardına Ölüler kalır bu dünyada Ölmeden önce ölenler değil Ölünce de yaşayanlar kalır bu dünyada Diriler seyrederken bir film şeridi gibi Ölülerden yaşanmamış bir murat Bir umut kalır geride Can katar canlara Cana yoldaş olanlara Önünü aydınlatır ölmemek için Gözünü açar yaşamın ne kadar ucuzluğunu sergilemek için İpi boğazına geçirirken haykırır Diriler seyreylerken onda daha önce ölür Bir kez değil her haykırışta her bağırışta ölürler bin kez Ölüm yaşanmamış bir yaşamdır Geride koskoca bir yaşanmamışlık bırakır Yaşamı ne kadar kısaysa Ölümden sonrada yaşamı o kadar uzun ÖLÜMSÜZ ÖLÜLER (2) Öyle ki ne yeniden ölürler ne yeniden suç işlerler O günkü temiz ap ak haliyle Toprak olur kızıllaşır Ağaç olur yeşillenir Adı silinmez Hep genç O doyumsuz yaşta ip ince sere serpe Hep on beşinde yirmi beşine kalır Ölüler yaşlanmaz Ölüler kirlenmez daha dün kalır Diriler yaşamak için çırpınır Bir bataklıkta boğazına kadar gömülürken Bir bir peklenir Peklenirken teklenir Geriye bir çürümüş bir beden Pisliği bulandırmayan bir ceset Oradan oraya itelenirken Temizlemek için teneşirde yıkanır Yıkarlar defnederler herkesler gibi Geriye ne murat ne ad Unutulur gider bu yad Oda olur bir ecdat Sonra köpeklerin ağzında bir salaş Ata tuta derken avuçlanır , yenmek için dillenir Sokmak için pislik yeniden depreşir Ölen ölür başka canlar canlanır canda Can cana bakarken Yadlar öte dünyaya bize kalsın bu yalancı dünya Dokunmayın benim yabanıma Doysun kara ak olan toprağına YA SEN Kimse sana madalya takmayacak Kimse seni eller üstünde almayacak Ya sen kalacaksın her yerde Ya satılık yüzler Belki kendine olmayabilirsin şu dünyada Perde kapanırken Selam verenler arasında olmasan da Adın bir panoda bir kitapta Ya da sokakların çığlığında Duvarların eskiyen yüzünde izlerin olmasa da Son sözünü söylemeden Tırnaklarım batacak Dünyanın en sert karanlıklarına KAYPAK KURT Nedendir susmam Dinlemem niyedir nicedir Uzadı ha bu benim hamlığım Gece dalarken sessizliğe Tüm kaypak kent seyrelir Tek tek hatırlamak için yarınki dünyayı Geçen direnen coşan unutan Zaman kiminle oynaşır Kimdir oyalanan yuvarlanan Kemdi sonunu mu bekler Yoksa dünyanın sonunu Sonlanmayan dünya ona son verirken Yarım kalan sözde Yarım kalmış umutta Yarınsız yaşanan bir yaşantıdır işte HERKESLER GİBİ Bir gün buradayım ,yarın burada olmayacağım Koskoca küskünlüklerle dolu dört yılım giderken Arkama bakıp ağlamayacağım Bana güç verenler Gücümü yok edenler hayıflansın Bu dünya benlide bensizde şenlenir Ama bir küçük unutuş Bir küçük tiksinti hepsini kirletmeye yeter Belki unutuldum herkesler gibi Hiç de çırpınmadım, daha çok tiksindim Bu dünyada alacaklarımı gördükçe İçimden hiçbir şey veresim gelmedi Kendimi bile ayıramadım döklüntü yaşantılardan Şimdi yaylanıyorum meşin ip misali Gözü kara okun nereye varacağından öte Kırılma korkusu var içimde İşe yaramama parçalanma GÜNEŞ DOĞUYOR (1) Güneş doğuyor doğudan Bakanları bir bir kör ederken Göz içleri küçülmede Yan dönenleri yarım ağız yarım gözle Bakarken çiftlik gözleri küçülmede Çift dünya görmede Bir gözde kendi diğer gözde karşı dünya Toprak yarılıp eller fışkırırken havaya Sandı ki hepsi kucağına oturacak Sanısıdır ki eski dünya yeniden hortladı Öleler hortlamaz Yaşamadan yaşlananlar hortlar bu dünyada Belki yeni vatanın eski toprakları Ay ışığına kulak kabartabilir ama Sanmayın ki o kendi ışığıdır O bir ödünçtür geri alınacak O bir bağıştır yola düşmesi için Geri düşecek yakasından Kendi sonunu kendi hazırlayacak Belki bir gün böbürlenir Belki yarın çizmeleri altında görür eski dünyayı Hiç görmedi mi bu eski rüyayı Altı bin yıldır aynı düşle yattı Yatıp kalktığında yarın çevresinde olmazsa insan Önce kendini sonra evrenini tepelesin bir zaman GÜNEŞ DOĞUYOR (2) Yarım ağızlar şaşı gözlerle kayarken zamanın ötesine Yeni yıldızlar göz kırpacak özgürlüğe Yeni kıpırtılar karşılayacak güneşi Elimdeki asayı koyarken yere Eli değnekliler sanmasınlar Bu dünyanın değneksiz köyüne Abaların altından sopa ile sürdüremez bu cümbüşü Göğün yıldızlarını kırpıp bir bir toprağa saçarken Güneşten önce aydınlanacak bu yer Doğudan doğup batıdan batmayacak bu güneş Batıdan ay güneyden yıldızlar kuzeyden yeni dünyalar Karşılayacaklar sabahın güneşini O zaman kim abalı kim sopalı Ve kim ovalı Ayan beyan ortada kalacak Bir dünya çöktüyse Sakın ola üstünüze göçüvermesin Mavallı dünya Öyleyse alın elinize çalın onlara bir kaval Fareli köyün kavalcısı gibi Faresiz köyün mavalcısı olmayın Ellerinize alın eski dünyayı Karıştırın sizde biraz Tersinden bakın dünyaya Yeni yollar göreceksiniz o evrende Yeni yollar yeni dünyanın kabuğunu çıtlatacak size Çekirdeği alın elinize Hemen bir toprak bulun Ekin onu karası akı olan denize GÜNEŞ DOĞUYOR (3) Dehlizlere koymayın Densizlere bırakmayın Tohumlayın bu evreni hepiniz birden Yeni yıldızlar yeni dünyalar kaynıyor güneyden kuzeyden Bir iki üç dört Devler küçülüyor Bir iki Kim kime meydan okuyor Kim kimi meydana çekiyor Güney doğmadı ki yarış bitsin Ay batmadı ki yıldızlar göçsün geceden Ay aylak aylak bakarken Aydan aya Günden güne küçülecek Bu gün on dördümü ayın Bakmayın bu kadar parlaklığına On beş demeden kendi de göçecek bir başka dünyanın Küçük küçücük meydanlarına Sanmayın sizde her yere birden güneş doğar Güneş geldiyse dünyamıza Ve içimiz ısındıysa Bilin ki güneş hep kalacak dünyamızda Altı ayda bir değil Hele altı yılda hiç değil Altı bin yılda bir tur atan dünyadır bu Koca kocaman GÜNEŞ DOĞUYOR (4) Nice tanrılar sakladı bağrında Küçük küçücük çamurdan hamurdan demirden Tahtadan tunçtan ve altından Nice tanrı yarattı hayalinde iyilik ve kötülük Yer gök deniz güneş Nice peyda oldu muştucu Cisimsiz bir tanrı havsalası soktu insana Avundu avuttu Uyudu uyuttu Kimi uyumadı uyutmadı Hep o kazandı dünyayı İnsan sürülerinin eline sopa vermekle Sandılar ki bizim dinin emirleri yönetecek evreni Hepsini bir bir kör kuyuya yollarken Atamadı insan eksiklerini üstünden Eğer kapatsaydı boşlukları O zaman ne meydan ne özgürlük Kalırdı zamanda İnandıysa yarattı Yarattıysa bir şeyi Ya yaşattı ya da yaşadı GÜNEŞ DOĞUYOR (5) Artık taşmıyor ovalardan insan Artık sürüklenmiyor insan dağlara ovalara Sürüklüyor dağları taşları ardı sıra Yazı kışın kışı yazın yaşıyor Tüm insanlara bahşedilmediyse bu zamanlar İlkel komünü yıkıp çağdaş değil Çağları aşan komün yaratmak yaşamak derdi Güneş doğuyor doğudan Sanmayın ki batıdan doğacak bu özgürlük Güneş nerden göründüyse oradan yeşerecek insan Canlılar nerede daha çok yaşamaya başladıysa Özgürlük orada bir boy daha atacak Yeni yaratılarda SEVİYE ÖZLEM Sevemiyorum açıkça ne kendime ne bir başkasına Çekinmeden söyleyemiyorum Yoksa yanlış mı yapıyorum diye Bir kuşku içimde büyürken Sevgimde onunla beraber küçülüyor Kaybolacak nerdeyse artık sevmeliyim Bende gayrı koklamalıyım bu dünyayı Herkese yaşama hakkını kaptırmamalı Kurtlara sofra kurarlar yoksa Her şeyden önce kendimi yaşatmalı Ondan daha önce sevgimi Bu baharda boy vermeli bir gonca gül misali Çeşitlenemese de bir inattır yeniden açmak Hemde taşı yarıp tam ortasından Açamasam da yaşayamasam da Dağ taş demeden aşarak onu koklamalıyım ciğerlerimde Gözlerimle görmeli kalbimle duymalı ve yaşamalıyım Az çok biraz azdı demeden Seviyorum işte ben Haykırmak bir dağ gibi Coşmak bir okyanus kadar Yaşamak dolu dolu Doldurulmadan yaşamla dolmak Severek taşmak sever yaşar bundan bir insan doğar AŞK BİR ÖZLEMDİR (1) Geçmişe değil geleceğe Yaratmaya özlem Kadına özlem Ve ölümü karşısına almaktır Aşk ölümsüzlüktür Geleceği düşlerde çizgilerde ve dokunuşlarda Görmek duymak ve yaşamak Aşk bu gün vardır Yarın ki bu gün Belki yok olup gidecek olan bir seraptır İçinde yaratma yoksa Hele paylaşma Aşksız her adım bir ölümdür Duymamak görmemek Eski dünyada hayallere dalmak Geçmişe özlem Yarını yaşarken yok olup giden umut Umut ölmüşse geleceği yoktur artık Koca bir geçmişiniz Büyüyen ve rüyalara karabasan gibi çöken AŞK BİR ÖZLEMDİR (2) Bir gelecek düşünün Bir kadınla Kolları kollarınızda Ve bir çocuk gibi kucağınızda Okşamak istemez misiniz doyasıya Ve okşanmak Bu bir aşktır Önce çizgilerde Sonra harflerde ve şimdi fotoğraflarda Hiç tadı da kalmadı aşkların Aşk ve özgürlük dünyalı dünyasız Aşk nere bakarsa Ordan doğuyor özgürlük Doğan direniyor Sanatçının çizgilerinden Kadının kalbinden Fışkırıyor aşk YOKLAR ÜLKESİNDE BİR SES Yaşam öyle durgun öyle can sıkıcı Duymasam duyan yok Bağırmasam işiten yok Görmesem gören yok Yoklar ülkesindeyiz Işık var gözde görünmez Ses beyinde ses vermez Dudak ağzında dil vermez Gönül kalpte görünmez Bu hangi diyalog Sağırlar dilsizler körler gönülsüzler monoluğumu Bir göz var görüyorum ,para göz Kulaklarda bir ses var ne kadar tiz Bir ten var baldır bacak Yaşamadan bakıyorum hangi dünya bu Neleri savurdun değer mi buna Yeter demek için illede senin önünden mi çalmalılar Açın kapıları vicdanın içeri kimler girerse girsin Vicdanlar içre sızlasın YOKLAR ÜLKESİNDE BİR SES (2) Vurulsun yumruk yüreklere Göklerde çanlar çalınmadan Yen gök inlesin Öyle ki duymayan kalmasın kalp işitsin Görmeyen göz seğirsin Duymayan kulak çınlasın Öpmeyen dudak tenin en çirkin yerinden öpsün Yıkılsın bu dünya işitmeyen işitene kadar Görmeyen görene kadar yıkılsın bu devran Viran olsun bu yaşam Kırıntılar döküntüler süprüntüler Ve eskilerin topu bir köşeye yığılsın Eskilerin tüm umudu yıkılsın KURTLAR (1) Kurtlar kurtçuklar Benden ne kadar uzakta Nerdesin seni ararım O diyar bu el Bir kuru otağ bulmuşum Kırk yıl pineklerim Benim hayatımışcasına Bu tembel bu kör hayat Nerdesin benim ellerim Benim gözlerim Kurtlarımı ararım Sırf onları dökmek için Gözlerimi ararım Sadece onu görmek için Kurtsuz gözsüz yaşam Ne kadar benden uzakta Dilsiz kulaksız elsiz Bu seyir ne kadarda kuru Ruhumu arıyorum ellerimde gözlerimde Dillerimde Kulaklarımda Köklerimde arıyorum dünyamı Dünyasız kalmış ruhumu Ha patladı ha patlayacak Param parça olmadan dünyam KURTLAR (2) Bir avuç su Bir tutam yeşillik Renksizde olsa bir ışık Şuna buna Ona mı kaldı bu dünya Bütün renklerimi çalarken Renksiz ışık mı bıraktı bana Olsun ışık olsunda hiçbir rengi olmasın Ne yeşil ne mavi Parlasın yeter Üstüme konsun ruhumu ısıtsın Suyumu kaynatsın yeşillerimi filizlesin Yetmezse ellerim yeter Ellerimle ruhum hep beraberler zaten HALKIM BENİM Yazıyorum çiziyorum Yaşıyorum duyuyorum Konuşuyorum için için Düşünüyorum biçim biçim Görsem kimin için duysam kim için Yaşıyorum ne senin ne onun Sadece yüreğim için Yüreğim durmaz vururken İnsanın insanı duymazlığı Körlüğü ve sürülüğü Alıp götürür beni de yüreğim bende kalır Ne çaredir ne biçare Olmayan dünyam naçar Her yan düşkünlüktür Korkudur eskidir Yeni bir ürperiş bir devinmedir Eski zenginliğin ,yeni yaratmanın adı Yeni üstüne eski dünya kurulur Eski yine eski tas eski hamam Mülksüzlerin otağından Dün dolaşır tepelerinde İnerken de çıkarken de Tanrıyla gönderirler ileri geri İnene inme indirir çok şükür Çıkana merdiven dayar az şükür HALKIM BENİM Yürü ya kulum demez Yo konar ondan yana Ya da kaçırır kendinde yana Kaçan konan mülk Her yandan kan kusar Mülksüzlerin üstüne ter kokar Yan yana ölür çokluktan yana Bakar pislikten yana Yanar ondan yana konar şuna buna Bellediğini unutmaz Alimde olmaz Arif yaşar tarif olunmaz ona Ekmekten ekmeğe koşar Emek verir benim deyi su verir hakkın deyi Yürür koyar yorulur su içer kana kana Emek ulu orta bakar durur Götürür bırakır taştan çıkardıklarını Ve kendi yapar bekçiliğini Sonra el açar yeni tanrılarına Yalvar yakar olur Ve iyilik tanrısı da olabilir onlar Ama pek çok yaşayanı hep kötülük tanrısıdır Kötüler içinde oda kötülenir Taa ki bir şeyler devinene kadar TARİHİN TEKERLEĞİ (1) Bu sıcak döşeğimde Tenimde ter kokuları İçimde insan korkuları Yaşar dururum Sanki hiç duymamış hiç anlamamış Öyle yaparım unutmak için Herkes överken ben övemem süslerini Herkesler çığlık atarken Ben suskun Bağırın çağırın isterseniz benide duymayın Zaten ben de anlamıyorum Ne yana döner bu evren Gel git midir? Sellerin çekilmesi midir? Geride ırmak havzası boş mudur? Yoksa İçerden seslerde katıldı bu koroya Hep aynı şarkı Yetecek mi onların anlattıkları Yoksa onlara mı bahşedecekler Kapitalizmin karlarını Onlara döndürecekler sömürgenin kaymağını Buyurun sizlerde birbirinizi yemeye TARİHİN TEKERLEĞİ (2) Açıktır bu sofra herkes Zaten böyle başlamadı mı Kanlı uygarlık denen bela Musallat oldu insana Bir çekişmedir koskoca dünya Bir ileri bir geri Derken hep kanla buldu yolunu Kansız döşenmedi bir taş daha Tersiz yetişmedi bir ağaç Kan ter oldu aktı Ter ırmak oldu taştı Kan_ter içindeyken bu dünya Kansızlarla hep alış veriş yaptı Yaşam devindi durdu Durduğu anda göller kanla doldu Kanlar aktı denize orada kendini aklamak Paklamak deniz gibi Bir okyanus kadar engin bir onun kadar kalabalık

P	S	Ç	P	C	C	P
1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30

Gençlik Şiirlerim

İlgili Makaleler

hakkında admin

Ayrıca Kontrol Edin

Bir yorum

Bir yanıt yazın Yanıtı iptal et