Zehirleniyor çocuklarımız

Kimsesiz çocuklarımız

ölüyoruz yavaş, yavaş ölüyoruz
iğnelerle kendimizi öldürüyoruz
öyle ki içmesem, iğne vurmasam

dayanamıyorum

kollarım delik deşik
ekmek aş istemem
bir fırt çeksem
bulutlar üstündeyim

vücutlar paramparça
yerlerde yuvarlanıyor

incecik bedenler
yerlerde kıvranıyor
Çocuklar yavaş yavaş ölüyor

kuytuluklarda yuvarlanıyor
bir insan gibi değil
bir hayvan gibi yaşıyor
kuru kartonlar üstünde

barakalarda yaşıyorlar
herhalde bunlar insan değil
hayvan olsa dernekleri olurdu
insan olsa dergileri olurdu

bunlar anasız babasız
kimsesiz çocuklar
sentetik zehirle sürünerek
yavaş yavaş ölüyor

aldırış eden yok
hükümetler ne çare
para babaları geçsin kar ‘a
ezilsin gençler

fakir çocukları bir bit gibi
her gün zehirlensinler
ocaklar sönsün
insanlar öldürülsün her gün

yaşam savaşı deyip geçersin.
savaşlarla cana kıymak değil
asıl olan savaştan uzak,
insanı yaşatmak

savaş her bir şeyi yok eder

kimi yavaş yavaş (iğnelerle) ölür
kimi top yekün (bombalarla) ölür
tüketiyoruz çocuklarımızı
analar babalar üretsin dursun

bizde çocuktuk
ailemiz ve çevremiz
elimizden tuttu büyüttü

büyüyemeyen çocuklar
yavaş yavaş ölüyor

bakamazsan çocuğa
bırakın bir fidan gibi
doğada büyüsün

bir çiçek gibi bakım yapın
Çiçek açsın çocuklar

kuytulara atmayın çocukları
sahipsiz kalmasın insanoğlu
onlar hayvan değil insan

bakarsan adam olur
morfinlersen yavaş yavaş ölür
iyi bakın çocuklarınıza
bakımsız çocuklar yavaş yavaş ölür.

çocuklar ölürse bir nesil ölür
insanlığımız ölür
geleceğimiz ölür

Çocuklar yavaş yavaş ölür.